Op een ochtend in juni spreken wij af met Chantal. Na een zware rugblessure in 2018 deed zij er alles aan om haar dansschool financieel draaiende te houden. Het bleek niet te lukken waarna een faillissement volgde. Vanwege een gebrek aan baten werd het faillissement opgeheven. De schulden kwamen bij Chantal terug waarna zij beschermingsbewind aanvroeg. In deze aflevering vertelt zij over hoe zij het ervaart om bij haar schuldeisers in het krijt te staan. Hoe ziet haar leven er nu uit en hoe ziet zij de toekomst? Dit is Chantals verhaal over onmacht, zichzelf groothouden en alle kansen grijpen. 

Je hebt op dit moment ruim 123.000 euro schuld. Hoe ervaar je deze situatie?

‘Ik vind het vreselijk, 24/7. Ik heb altijd in mijn eigen dansschool gewerkt. In 2018 viel dat stil door faillissement en mijn rugblessure. Ik kan niet meer dansen en het lukt niet meer om te werken. Ik ervaar het als vreselijk voor mijzelf, voor mijn kinderen, maar ook voor mijn schuldeisers. Het voelt als onmacht. Ik wil er alles aan doen. Het zijn ook hun centen. Dat vind ik heel belangrijk. Ik vind het heel zwaar, en momenteel helemaal. Ook al wordt het nu mooier weer.’ 

Het voelt als onmacht. Ik wil er alles aan doen. Het zijn ook hun centen.

‘Ik heb mijn ledenbestand aan een andere dansschool gegeven maar ik had het liever zelf gedaan. Ik had 400 trofeeën op mijn kantoor staan. Die heb ik in september 2018 met het faillissement weggenomen zien worden alsof het niets was.’

Wat is op dagelijkse basis hetgeen het zo zwaar maakt?

‘De druk dat ik de schulden niet kan voldoen. Het gemis van de dansschool, mijn leven. Dat heb ik 25 jaar gehad. En daar komt het gemis van de 600 leerlingen van de dansschool bij. In één klap ging ik van heel druk naar helemaal alleen. Ik heb nog steeds wel mensen om mij heen, maar mijn sociale netwerk is een stuk kleiner dan eerst. Terwijl ik altijd mijn deur open had staan. De dansschool was één grote familie.’ 

‘Hoe mijn dag er nu uit ziet? Ik sta ’s ochtends wel op, dat moet wel, want ik heb kinderen. Maar verder kan en doe ik heel weinig. Ik heb zoveel veranderingen doorgemaakt in drie jaar. Ik ga op de automatische piloot door.’ 

Mensen met schulden zijn vaak het overzicht kwijt. Speelt dat ook bij jou?

‘Ja, ik ben het kwijt. Terwijl ik dondersgoed weet wie mijn schuldeisers zijn. Ik vind het belangrijk dat ik dit weet, maar ik wil er liever niet naar kijken. Het voelt zo dubbel. Het is één grote donderwolk die boven mijn hoofd hangt.’ 

‘Zelf vraag ik mij vaak af wanneer dit voorbij is. Wanneer komt er rust? Ga ik mijn leven lang schulden betalen? Dat tilt het zwaarst omdat ik niet weet wat de toekomst brengt. Ik ben heel dankbaar voor het leefgeld dat ik elke week krijg. Maar als mijn kinderen van 14 vragen of we naar de Mac gaan, gaat dat hem niet worden.’ 

Ik ben heel dankbaar voor het leefgeld dat ik elke week krijg. Maar als mijn kinderen van 14 vragen of we naar de Mac gaan, gaat dat hem niet worden.

‘Ik heb vorig jaar geprobeerd om te werken en dat bleek te zwaar. Ik zit vast. Financieel, maar ook op werkgebied. Ik gil het hier binnen uit. Mijn uitje is naar de Lidl of ik ga een stukje lopen of fietsen. Meer lukt op dit moment niet. Ik heb tot een half jaar geleden veel gehad aan het Buurtteam. Sindsdien heb ik niets meer van hen gehoord. Dat vind ik voor het Buurtteam eigenlijk een kwalijke zaak, maar dan laat ik het erbij omdat ik mezelf groothoud. De druk in mijn hoofd is erg aanwezig waardoor ik erg de ups en downs voel.’

Welk effect heeft jouw situatie op je kinderen gehad?

‘Mijn kinderen hebben in een jaar tijd op drie verschillende adressen gewoond. Toen ik een sloopwoning in ging heb ik ze drie maanden ondergebracht bij mijn nichtje omdat ik niet wilde dat ze in die woning zouden wonen. Die drie maanden waren een hel, omdat ik ze niet om me heen had. Het gaat nu gelukkig heel goed met ze. Ze doen het goed op school. Als je 14 bent, ben je niet gek. Soms komt er iets ter sprake over de dansschool. Ze waren allebei fanatieke dansers. Voor hen is dat ook weggevallen. Gelukkig danst mijn dochter nog steeds, mijn zoon is gaan voetballen.’ 

Sinds maart ben je opgenomen in het beschermingsbewind. Hoe voelt dit voor jou?

‘Ik hoop met dit interview mee te geven aan anderen dat zij ook de stap nemen om hulp te zoeken. Voor mij brengt het een stuk rust om te weten dat we werken aan een oplossing.’

Voor mij brengt het een stuk rust om te weten dat we werken aan een oplossing.

Als je een toekomstbeeld voor jezelf zou schetsen. Hoe wil je dat je er over drie jaar bij zit?

‘Dat er een oplossing is.’

Stel dat er dan een schuldregeling rond is en er zicht is op een schuldenvrije toekomst. Zou dat dan helpen? 

‘Als dat zo is, valt er 600 kilo van mijn schouders.’

Hoe ziet jouw ideale dag er dan uit?

‘Dan zit ik nog steeds hier in mijn flatwoning in Utrecht met mijn kinderen, ben ik schuldvrij, heb ik ergens een leuke baan. De kinderen vliegen tegen die tijd uit en ik hoop dat ik dan rust heb. Ik krijg mijn hoofd niet stil nu. Ik hoop dat ik dan kan verwerken wat ik nu niet toelaat. Het voelt alsof ik nu niet kán herstellen. Het klinkt heel zwaar, maar ik zou nu zeggen: Hak mijn hand eraf, alsjeblieft, als ik daarmee schuldvrij ben.‘ 

---